Jest to zaburzenie odżywiania się, które zazwyczaj rozpoczyna się w okresie dojrzewania i najczęściej dotyka dziewczęta.
Osoba chora celowo rozpoczyna odchudzanie z powodu braku zadowolenia ze swojego wyglądu i masy ciała. Samoocena osób dotkniętych anoreksją w największym stopniu uzależniona jest od szczupłej sylwetki i niskiej masy ciała. Odchudzanie w przypadku anorektyków staje się niekończącym procesem prowadzącym do wychudzenia, a czasami skrajnego wyniszczenia organizmu. Anoreksja dość często staje się też przyczyną stanu zagrożenia życia, a nawet śmierci.
Osoba chora na anoreksję nie traktuje swojego stanu jako choroby, lecz jako stan naturalny. Tym samym nie wykazuje chęci do podjęcia leczenia. Anorektyczki i anorektycy traktują spadek masy ciała jako osobisty sukces – w przypadku wzrostu masy ciała czują, że ponieśli porażkę.
Zwróć uwagę na to, gdy harcerz/harcerka:
- Stosuje obsesyjnie diety zmniejszające masę ciała,
- Wierzy w to, że szczupła sylwetka daje szczęście,
- Znajduje się sytuacji stresowej, takiej jak: problemy w szkole, rozwód rodziców, brak umiejętności nawiązania kontaktu z rówieśnikami,
- Ma niskie poczucie własnej wartości,
- Ma wysoki poziom lęku,
- Cechuje ją brak umiejętności radzenia sobie z nowymi sytuacjami,
- wyolbrzymia oczekiwania i ambicje rodziców.
Podobnie, jak w przypadku anoreksji, osoby dotknięte bulimią mają niską samoocenę, a ich dobre samopoczucie uzależnione jest od wyglądu i wagi ciała.
Anoreksja i bulimia to dwa rodzaje zaburzeń odżywiania, które mają dużo cech wspólnych. Należy do nich m.in. ciągła obawa przed przybraniem na wadze i skupienie uwagi głównie na wyglądzie. Różnica natomiast polega głównie na tym, że osoby dotknięte bulimią często mają prawidłową wagę (nie są wychudzone), natomiast w przypadku anoreksji chory się nie objada, a wręcz unika jedzenia.
Jak reagować?
W sytuacji, kiedy zauważasz u podopiecznego (zucha/harcerza) objawy mogące wskazywać na anoreksję, niezwłocznie porozmawiaj z jego rodzicami lub opiekunem prawnym. Po spotkaniu sporządź notatkę, która powinna być podpisana przez osobę, z którą taka rozmowa została przeprowadzona.
W sytuacji, kiedy rodzice czy opiekun prawny nie reagują, zgłoś się do pedagoga szkolnego – również sporządź notatkę ze spotkania i poproś o potwierdzenie, że pedagog przyjął zgłoszenie. Jednocześnie poinformuj o sytuacji swojego bezpośredniego przełożonego czy Komendanta Hufca, szczególnie jeśli dziecko wyjeżdża na obóz.
Jeśli masz wątpliwości postępuj zgodnie z zasadami postępowania w sytuacjach trudnych.
Literatura
- Agnieszka Sztyler-Turovsky, Nastolatki na głodzie, Wyd. Burda Publishing Polska, 2014
- Beata Szurowska, Anoreksja i bulimia. Śmiertelne sposoby na życie., Wyd. Harmonia, 2011 – Heidi Hassenmüller, W sidłach anoreksji, Wyd. Ossolineum, 2003
Linki
