Choroby przewlekłe to choroby, których objawy utrzymują się dłużej niż 3 miesiące lub często nawracają i mają małe nasilenie objawów, oraz zwykle są nieuleczalne, co oznacza, że możliwe jest tylko łagodzenie objawów i hamowanie postępu choroby. Do chorób przewlekłych należą między innymi: cukrzyca, astma, alergie, celiakia, mukowiscydoza.
Choroba przewlekła powoduje wiele zmian, które mogą wpływać na życie dziecka. Zmiany te dotyczą:
- Rozwoju motorycznego i sprawności fizycznej:
- dziecko szybciej się męczy,
- jego ruchy mogą być zwolnione, mniej dokładne i nieskoordynowane, co utrudnia mu ogólne poruszanie się,
- Rozwoju umysłowego (funkcji poznawczych – uczenie się, zapamiętywanie oraz skupienie uwagi):
- przyjmowane przez dziecko leki mogą utrudniać pełną aktywność podczas zbiórek,
- dziecko może odczuwać ból i zmęczenie,
- Rozwoju społecznego i emocjonalnego (kontaktów z rówieśnikami):
- jego zmniejszona aktywność ruchowa może ograniczać kontakty ze zdrowymi rówieśnikami,
- zmiany w wyglądzie zewnętrznym, szczególnie w okresie dorastania, mogą powodować kompleksy,
- ból, poczucie zmęczenia i inne dolegliwości często powodują obniżony nastrój
i sprawiają, że dziecko nie ma ochoty na jakiekolwiek kontakty z kolegami.
Jeśli zdecydujesz się przyjąć chorego zucha/harcerza, poznaj:
- krótką historię jego choroby,
- specjalne potrzeby dziecka,
- procedury medyczne wymagające wykonania w trakcie pobytu dziecka z nami,
- specjalne potrzeby dietetyczne,
- potrzeby związane z transportem,
- główne problemy dziecka i konieczne środki ostrożności,
- zasady postępowania i procedury wymagane w nagłych sytuacjach – osoby i instytucje, z którymi trzeba się skontaktować,
- numery telefonów do rodzica – pamiętaj by zawsze mieć je pod ręką,
- podział zadań i zakresu odpowiedzialności w opiece nad dzieckiem.
Co możesz zrobić, by choremu dziecku było lepiej w gromadzie/drużynie?
- aktualizuj wiedzę o dziecku i jego bieżącej sytuacji oraz jego potrzebach i sposobie postępowania w sytuacji pogorszenia stanu zdrowia,
- pamiętaj, że największą wiedzę o dziecku ma rodzic,
- pamiętaj, że Twój lęk jest naturalny, poznaj sytuację i dziecko, jednak, gdy sytuacja Cię przerasta, nie bój się prosić o pomoc,
- zapewnij przyjazną atmosferę wśród dorosłych i w grupie rówieśniczej,
- zadbaj o zrozumienie sytuacji dziecka przez wszystkich,
- dostosuj sposoby i formy pracy do aktualnych trudności dziecka. (obniżenie koncentracji uwagi, męczliwość, wolne tempo pracy, zmienność nastroju, niecierpliwość, drażliwość oraz zmienność zachowań i zainteresowań.)
- zapewnij dziecku pomoc i odpowiednie warunki do pracy i odpoczynku, dostosowane do aktualnych potrzeb,
- zachowaj spokój, pewność i opanowanie, które pozwoli bez lęku udzielić dziecku pomocy i wsparcia,
- zapewnij zaplecze medyczne oraz opracuj procedury postępowania w sytuacji pogorszenia samopoczucia dziecka lub zagrożenia życia,
- pamiętaj, że nie wolno podawać dziecku leków, na koloniach i obozach pielęgniarka podaje leki na podstawie zaświadczenia lekarza, w innych sytuacjach dziecko bierze samo za wskazaniem lekarskim i rodzica.
Jeżeli coś Cię niepokoi porozmawiaj o tym z rodzicami dziecka. Wspólnie spróbujcie ustalić możliwości i bariery w pracy z dzieckiem, by zarówno ono, jak i reszta drużyny była odpowiednio zaopiekowana. Możesz skonsultować się ze znajomym instruktorem, być może pedagogiem lub nauczycielem, który podpowie ci odpowiednie formy pracy i sposoby postępowania.
Jeżeli pomimo to czujesz, że sytuacja przerasta Cię i nie masz pomysłu na pracę z dzieckiem masz prawo odmówić udziału dziecka w zbiórkach lub wskazać rodzicom inną drużynę,
w której ich dziecko mogłoby się odnaleźć.
Linki:
