Zaburzenia zachowania to cechy, które utrudniają funkcjonowanie dziecka w różnych obszarach, w których wymaga się od niego przystosowania do różnych ról społecznych i ustosunkowywania się do siebie samego, rodzeństwa, kolegów, rodziców, nauczycieli. Przyjmuje się, że z zaburzeniem zachowania mamy do czynienia wtedy, kiedy jest ono wyraźnie odmienne od oczekiwanego i nieadekwatne do sytuacji. Równocześnie staje się regułą (jest powtarzalne) i dziecko prezentuje taki stały zestaw zachowań w różnych sytuacjach.
Objawy zaburzeń zachowania u dzieci:
- napady złości,
- tendencja do wchodzenia w konflikty, zarówno z rówieśnikami, jak i nauczycielami czy rodzicami,
- postępowanie niezgodne z ogólnie przyjętym systemem norm i wartości,
- sprawianie (całkowicie celowo) innym ludziom przykrości,
- mściwość,
- częste kłamanie (czasami w celu uzyskania jakiejś korzyści, czasami całkowicie bezcelowe),
- okrucieństwo (w stosunku do ludzi, jak i do zwierząt),
- ucieczki z domu,
- celowe niszczenie przedmiotów – niszczenie mienia, graffiti, wandalizm itp.,
- napady agresji (włącznie z tendencją do wchodzenia w bójki),
- brak empatii i troski o innych – pokazywanie braku uczuć w stosunku do cudzego cierpienia i bólu, brak wyrzutów sumienia,
- kradzieże,
- naruszanie zasad i przepisów prawa,
- zachowania prowokacyjne.
Każde zaburzenie zachowania wymaga wnikliwej oceny psychiatry dziecięcego, ponieważ może wynikać z czynników środowiskowych, ale może być także manifestacją poważniejszych zaburzeń psychicznych. Rokowanie jest tym lepsze, im szybciej podjęta zostaje terapia u psychologa dziecięcego i leczenie u psychiatry dziecięcego. Pamiętaj, że największą wiedzę o swoim dziecku ma rodzic, który jest na bieżąco z dzieckiem oraz jego lekarzem i terapeutą.
Jeżeli zachowanie Twojego podopiecznego niepokoi cię, porozmawiaj o nim z jego rodzicami. Wspólnie spróbujcie ustalić zasady pracy z dzieckiem. Przemyśl metody i formy pracy, jakie przyjmujesz w pracy z danym dzieckiem. Możesz skonsultować się ze znajomym instruktorem, być może pedagogiem lub nauczycielem, który podpowie ci odpowiednie formy pracy i sposoby postępowania.
Jeżeli pomimo to czujesz, że sytuacja przerasta Cię i nie masz pomysłu na pracę z dzieckiem, masz prawo odmówić udziału dziecka w zbiórkach i/lub wskazać rodzicom inną drużynę, w której ich dziecko mogłoby się odnaleźć.
Linki
